مولای سبز پوش ای اعتبار عشق

شاعرتر از بهار  ای تکسوار عشق

در اشک ریز باغ وقتی که گل شکست

وقتی که آفتاب در من به شب نشست

نام عزیز تو فریاد باغ بود

یاد تو در خسوف تنها چراغ بود

شب بی دریغ بود من تلخ و نا امید

تو می رسیدی و خورشید می رسید

وقتی پرنده ها دلتنگ می شدند، دلتنگ می شدی

وقتی شکوفه ها بی رنگ می شدند،  بی رنگ می شدی

ابی مولای سبز پوش

وقتی که عاشقی از عشق می سرود،  خرسند می شدی

وقتی ترانه ای از کوچه می گذشت ، لبخند می شدی

اعجاز تو به من جان دوباره داد

مولای سبز پوش! یادت به خیر باد!

من مثل یک درخت تنها و سوگوار

در فصل برف و یخ ، مأیوس از بهار

تو آمدی و باز پیدا شد آفتاب

شولای برفی ام  شد  قطره قطره آب

مولای عاطفه! هم قلب تو اگر عاشق نبوده ام

جز با تو اینچنین... با قلب خویش هم.. صادق نبوده ام

من مثل یک درخت، گلپوش می شوم ،در بطن هر بهار

تا یک درخت سبز، از تو به یادگار، باشد در این دیار